Prolog

Kiedyś w mym życiu miała miejsce seria przykrych zdarzeń, które obarczam winą za to, że straciłam pisarską wenę. Nigdy nie zasługiwałam na miano pisarza, ale na pewno wiecie co mam na myśli. Bardzo chciałabym tchnąć w umarłą wenę iskierkę życia. Wskrzesić ją, jeśli jeszcze istnieje taka możliwość. Dlatego postanowiłam założyć bloga i opublikować tu stare opowiadanie w nieco zmodyfikowanej, poprawionej wersji. Fabuła jest dość dziecinna i nie jestem pewna, czy da się ją ulepszyć. Pisanie tego opowiadania ma dla mnie charakter ćwiczenia, więc będę wdzięczna za konstruktywną krytykę.

"She's a creation made by evil hands
She slept in her grave for thousand years
But in this night of violent tears he brought her back to life again
He created an angel just for himself
He gave her beauty he gave her life
But she couldn't live without a soul
So she faded away again"

Blutengel "Oxidising angel"

Prolog 

 

Samotna błyskawica wynurzyła się z ciemnej toni nieba. Uzyskawszy zawrotną dla ludzkiego oka prędkość, grzmotnęła w metalowy pręt, przymocowany do jednej z wieżyczek starego zamczyska. Zaiste, był to przedziwny budynek o licznych, strzelistych wieżach. Aby dostać się do środka,  należało skorzystać z drogi – brunatnej powierzchni, oplatającej łagodniejsze zbocze góry, niczym wąż. Z drugiej strony budynek był odseparowany od świata przez urwisko. Grunt kończył się nagle, jakby część góry została brutalnie wyszarpana przez olbrzyma.

W specjalnie przygotowany przyrząd rąbnęła kolejna złota smuga błyskawicy. Rozległo się charakterystyczne rzężenie prądu, a wiatr pracowicie roznosił po najbliższej okolicy swąd spalenizny. Okna najwyższej wieży usytuowanej nad urwiskiem, przez ułamek sekundy zatliły się złowróżebnym, jasnym światłem. Potem lunął rzęsisty deszcz – ulewa szumiała głośno, a ociężałe krople deszczu rozbijały się o ostre skały. 

Powiem Wam w tajemnicy, że gdybyście znaleźli się na zamkowym dziedzińcu, bez wątpienia wyczulony słuch wyłowiłby wśród  stukotu ciężkich kropli niewyraźny trzask pękającej szyby, poprzedzony przez dramatyczny kobiecy krzyk. 

Gdybyście byli magami i stworzyli sztuczne, białe światło, ujrzelibyście postać spadającą na dno przepaści. Z daleka wyglądała jak bezwładna kukiełka. Jak lalka odziana w zwiewne szaty, niemiłosierne targane powiewami wiatru, a przecież była człowiekiem. Przynajmniej w połowie.

Na twardej, skalistej powierzchni straszliwą czerwienią zalśniły rozbryzgi mózgu, głucho zagruchotały pękające kości. Zniekształcone upadkiem ciało z kończynami powyginanymi pod dziwnym kątem leżało na dnie przepaści, pośród rozmaitych odpadków i porzuconej, bezużytecznej alchemicznej aparatury.

Nad nieruchomym ciałem stado czarnych nietoperzy wykonywało zagadkowy powietrzny taniec. Deszcz przeszedł do fazy mżawki – już niemal cała mozaika z krwi została zmyta – kolejna zbrodnia nie zostanie zapisana w ludzkiej pamięci. 

Jakże żałosnym bytem jesteś człowieku, iż wystarczy upadek z wysokości, by twa ziemska przyszłość legła w gruzach!

Lecz nagle, cóż to za dziwy!? Ciało drgnęło, zmarła zaciskał i rozprostowywała palce, raz po raz. Pożółkłe, ostro zakończone paznokcie jednej z dłoni drapały pobliski głaz. Egzystowanie jako zombi, z martwym ciałem będącym zatrutym hakiem trzymającym duszę w przegniłych okowach w zasadzie było gorszym rozwiązaniem, niż śmierć.

Nietoperze zapiszczały, a w cienkich głosikach można było usłyszeć nutkę entuzjazmu. Ciało kobiety rozpoczęło powolny proces regeneracji. Komórka po komórce, tkanka po tkance napełniało się na nowo życiem.

Upłynął tydzień, dwa tygodnie, miesiąc, a zbrodniarz zdawał się zapomnieć o swoim występku, całkowicie pochłonięty przez przeprowadzanie kolejnych szalonych eksperymentów w swej wieży.

Kobieta leżała – nieruchoma, ślepa i głucha, zatopiona w plątaninie burych od warstwy brudu włosów, ale coraz bardziej kompletna. W pobliżu miejsca, w którym spoczywała często pojawiały się nietoperze, jakby były wiedzione tajemniczą, magnetyczną siłą.

Pewnej ciepłej, letniej nocy rozwarła szeroko powieki – żółte tęczówki zabłysły złowrogo w mroku. Niczym zwierze, pełzała po błotnistej ziemi szukając pożywienia. Nieustannie upadała w brunatne kałuże, była słaba, bardzo słaba. Nie pamiętała zdarzeń z przeszłości, każdy wysiłek umysłu przynosił falę dotkliwego bólu. Była ledwo świadoma własnego istnienia.

Stała się karykaturą wampira wciśniętą w ciało młodej niewiasty, inaczej mówiąc: pół-wampirem, pół-człowiekiem.  W drobnym ciele cechy dwóch gatunków krzyżowały się w sposób sprzeczny i niepojęty. Stała się istotą żyjąca na granicy dwóch światów. Osobnicy jej pokroju nie mogli liczyć na akceptację wśród ludzi, ani demonów.

Jednego wieczoru, usiadła pod rozłożystym dębem i oparła plecy o drapiącą korę. Smętnie spuściła głowę. Spojrzała na sine ręce i nadgarstki nakrapiane drobnymi rankami. Organizm bardzo długo walczył z głodem, a podczas wędrówki przez las nie spotkała nawet najmniejszej myszy, którą mogłaby się pożywić. Ponownie wpiła kły we własny nadgarstek, a z jej piersi wydobyło się smutny jęk. Niedługo umrze, to przesądzone. Czuła narastające osłabienie, które pochłaniało strzępy myśli snujące się wolno w umyśle.

Wtem poczuła coś, co rozbudziło jej zmysły. Cudownie słodki zapach, przetykany nutą cierpienia. Mimowolnie poruszyła nozdrzami, aby poczuć go wyraźniej. Ostatkiem sił odkleiła plecy od drzewa i zaczęła się czołgać. Organizm uruchomił tryb przetrwania, musiała odnaleźć miejsce, które było źródłem przyjemnej woni krwi, która zadziałała na nią, niczym sole trzeźwiące.

W końcu znalazła się na skraju niewielkiej polany. Jak zahipnotyzowana wpatrywała się w osobliwy obraz: na sporym, płaskim niczym stół głazie, leżał mężczyzna. Po szyi sączyła się cieniutka stróżka krwi, która ciągnęła się aż do bezwładnie opadającej poza krawędź skały ręki. Krople krwi skapywały z palców w miękką zieloną trawę. Z każdą spadającą kroplą w głowie pół-wampirzyc rozlegało się głuche dudnienie. 

Nie była świadoma w jaki sposób znalazła się przy mężczyźnie. Nachyliła się nad jego ciałem i zamarła w bezruchu. Wciąż tliła się w nim resztka życia. Wyczuwała to, lecz nie potrafiła powstrzymać wampirzej natury. Najpierw zlizała krew z bezwładnej dłoni. Przepełniona ekstazą przyssała się do rany na skroni. 

Jej ciało powoli odżywało, a myśli wreszcie zaczęły się układać w sensowne ciągi. Niespodziewanie czyjaś silna dłoń szarpnęła ją za ramię. Odwróciła się i spojrzała na oprawcę. Był to wysoki mężczyzna odziany w czarne szaty. Na głowę naciągnął kaptur, powyżej linii ciemnego szala widoczne były jedynie oczy. Błękitne tęczówki poruszały się nerwowo w gąszczu czerwonych żyłek, gdy skanowały jej twarz.

 - Psia mać - warknął nieznajomy - przez ciebie straciłem całkiem dobrą przynętę. Mogłaś zostawić choć trochę krwi, pokrako! - Usłyszała przytłumiony szalem głos.

[Edit] Zostały dodane akapity