Inkub part I

Pomieszczenie było zbliżone wizualnie do współczesnego, dyrektorskiego biura, tyle że urządzonego w starym stylu. Gabinet wypełniał irytujący zgrzyt. Dźwięk nie znajdywał ujścia – witraże zastosowane zamiast klasycznych szyb, szczelnie czopowały okna, więc rozbrzmiewał głośniej niż powinien. Stanowczo za głośno, by ludzkie ucho zniosło jego obecność. Zapewne raniłby Wasze uszy, ale nic w tym dziwnego – wszystko co diabelskie winne być wstrętne ludziom. Kambion nie przestawał drapać się intensywnie po łysym czerepie.

Czoło Diabła w szybkim tempie pokryło się nieregularnymi i niewątpliwie twardymi bruzdami, a małe ostro zakończone rogi sterczały groźnie, nadając całokształtowi postaci przerażającego wyglądu.

Chłopak wyczekujący przed rzeźbionym w paskudne gargulce biurkiem, stał sztywno jak gdyby połknął kij. W rzeczywistości bardzo się niepokoił, świadczyły o tym fakcie drżące dłonie, które splatał dziwacznie za plecami.

Kriss nie lubił chwil, w których czoło szefa się marszczyło. Pomijając fakt, że Kambion wyglądał jeszcze bardziej demonicznie niż zazwyczaj, (o ile było to w ogóle możliwe) stanowiło sygnał charakterystyczny dla fizjonomii Diabła, oznaczający intensywne myślenie, nie rzadziej niż zwiastowało przypływ złości. Na szczęście dla młodzieńca nie wykazywał innych symptomów zdenerwowania, które najpewniej przybrałyby postać dzikiego szału.

Uwadze Krissa nie umknęło pięć głębokich bruzd szpecących blat biurka – pamiątka po spotkaniu z pożółkłymi szponiskami Szefa. Pierwsze skojarzenie, które naszło by Was podczas oglądania pokoju Diabła, wiązałoby się ze słowem pedant, pisanym przez duże „P”. W razie potrzeby, bez obaw można było konsumować posiłek, nawet ze skrawka podłogi znajdującego się w rogu pomieszczenia.

Młodzieniec mimo woli zadrżał pod spojrzeniem zimnych, ciemnoniebieskich oczu. Mędrcy twierdzą, że oczy to zwierciadła duszy. Specjaliści potrafią określić po ich kolorze, kształcie i rodzaju spojrzenia charakter człowieka. Wyobraźcie sobie, że znajdujecie się w nieprzeniknionej, zimnej ciemności, a ze wszystkich stron zostaliście otoczeni przez niezidentyfikowane, ale bez wątpienia ostre przedmioty. Widzicie to? Jeśli tak, to już wiecie jak wygląda spojrzenie kambiona...

Strach nie leżał w naturze młodzieńca, przecież tak wiele krwi wypiła zimna stal jego własnego miecza, posoka szkarad, których wygląd zamraża krew w żyłach ozdabiała nieustannie ukochaną stal, niczym ciężka korona czoło władcy. Niestety nie wytrzymał spojrzenia Kambiona. Zażenowany zaczął namiętnie wpatrywać się w czubki skórzanych butów.

Diabeł zakasłał sucho, zupełnie jakby w gardle zalegały dokuczliwie ziarenka piasku.

- Nie drogi chłopcze, to zadanie nie jest przeznaczone dla ciebie. - Splótł ręce w dramatycznym geście. - Jestem przekonany, że powinieneś odpocząć po ostatnich przygodach. - Mówił powoli, ociekającym demonicznością głosem

Kriss przygryzł wargę – nie cierpiał być nazywanym drogim chłopcem, zawsze irytował się, gdy jego siła nie zostawała doceniona.

- Harpia ledwie mnie drasnęła - wykrztusił. Wciąż uciekał przed piekielnym wzrokiem.- Wszystko przez to, że musiałem się szarpać z Nietoperz...

Przywołał w wyobraźni strzępy obrazów z minionych wydarzeń: Nieobecna umysłem i pokiereszowana wampirzyca wypijająca krew z chorego mężczyzny, który miał posłużyć jako przynęta. Później głośny skrzek i szum wielkich skrzydeł. Istota z dziobatą twarzą zawieszona nad nimi w powietrzu, niczym żałosna karykatura anioła. Potwór rzuca się na Krissa do reszty pochłoniętego przez ruganie wampirzycy. Następne wspomnienia przeradzają się w dziki wir, z którego raz po raz wyłaniają się ostre pazury i automatyczne cięcia ciężkim mieczem.

Kambion zaśmiał się rubasznie – tak, sardoniczny śmiech opanował idealnie, nie brzmiał jak żałosne poszczekiwanie histerycznego maga, stanowił chłodną, spontaniczną wiązkę dźwięku, pojawiającą się niespodziewanie i niemiłosiernie,a echo wierciło się w uszach słuchacza niemiłosiernie długo.

- No, no drogi chłopcze, przez te twoje draśnięcia wyłaziło żywe mięso, ba widać było też biel kości. Mogę się założyć, że wciąż odczuwasz ból w lewym ramieniu, magia nie zdążyła zagoić rany. Przestać się dąsać drogi chłopcze, masz słowo szatana: następna ciekawa robota jest twoja. Teraz bądź tak dobry i zawołaj naszą Nietoperz. - Po usłyszeniu imienia dziewczyny,  twarz Krissa wykrzywiła się, jakby mu ktoś podłożył łajno pod nos.

Kambion nie życzył sobie, by ranny Kriss walczył, bardzo cenił swoich najemników, co odważniejsi ludzie zaryzykowaliby nawet stwierdzeniem, że kocha ich jak własne dzieci. Oczywiście na specyficzny, odpowiedni dla mrocznego umysłu sposób. W końcu wszyscy byli wyrzutkami, zjednoczonymi przez obrzydzenie do swej inności.

Diabeł też się uśmiechnął. Zachowania ludzi można było wykuć na blachę, nauczyć się przewidywać, jak pogodę, to takie proste. Wychwytywanie momentu zastosowania, odpowiedniej do zachowania reakcji szło mu nieco gorzej, ale nie poddawał się, za kilkanaście lat – a może nawet wcześniej – rozgryzie ludzką psychikę i będzie mu znaczne łatwiej manipulować innymi.

Chłopak mimowolnie rzucił okiem na pękniętą taflę lustra, będącą jedyną ozdobą na kamiennej ścianie na korytarzu. Dostrzegł zniekształcony obraz twarzy - oblicze niby wyciosane w skale, o wydatnych kościach policzkowych, obdarzone stalowymi oczyma i wąskimi wargami zastygłymi w wrednym uśmieszku. Obserwując tak fałszywą facjatę rzekłbyś; człowiek – zbrodniarz zdolny do krzywdzenia niewinnych, lecz Kriss już nie był człowiekiem. Zgrzeszył, więc odebrano mu część duszy, porządną porcję ludzkiej natury, a na jej miejsce wepchnięto coś kontrastowego i złego. Oczy młodzieńca zalśniły krwawym blaskiem. Wzdrygnął się i oddalił od lustra. Nie miał ochoty na rozdrapywanie bolesnej przeszłości.

Schody wiodące do podziemi były niezwykle strome, Kriss dla bezpieczeństwa trzymał się ręką nieregularnej ściany. Nie cierpiał tego miejsca, a wraz z nim dusznego, stęchłego powietrza oraz mroku. Był absolutnie pewien, iż ten ostatni sprowadził się razem z Nietoperz. Zabawna sprawa – nazwali ją tak, gdyż nie mogła odpędzić się od gacków. Pulsujące światło pochodni oświetliło wysoki strop, Kriss splunął za lewe ramie.

- Przeklęte istoty – wymamrotał, patrząc na stworzenia wiszące głową w dół.

Kroki Krissa odbijały się echem od pustych ścian. Pogrążony w zadumie liczył drzwi, aż wreszcie zapukał do siódmych po lewej stronie – odpowiedziała mu głucha cisza, syknął chociaż nie żywił nadziei na czyjąś reakcję.

Drzwi ustąpiły pod wypływem nacisku muskularnego ciała, skrzypiąc na nienaoliwionych zawiasach otworzyły przed nim drogę do małego ciemnego grobowca. Ktoś na starym, zbudowanym z kamiennych bloków grobie, ulokował czarną trumnę. Centrum pomieszczenia oświetlały kandelabry ukraszone upiornymi motywami, żółte płomienie leniwie podrygiwały na szczytach żółtych świec, wraz z nimi tańczyły na ścianach upiorne cienie. Z wyraźnym wahaniem zastukał w wieko, chrząkając przy tym znacząco. Coś w środku zaszeleściło, coś zachrobotało, ktoś zaklął podkreślając swe niezadowolenie.

Po chwili trumna rozwarła się z żałosnym zgrzytem. Kriss instynktownie odsunął się na bezpieczną odległość. Nietoperz usiadła i przeciągnęła się. W kręgosłupie chrupnęły kości. Powoli kanciastymi ruchami pozbawionymi wdzięku, wydobyła swe ciało z nietypowego posłania.

Zmarszczył brwi – od ostatniego spotkania nie zmieniła się ani trochę. Średniego wzrostu i szczupła, a raczej przerażająco chuda, z twarzą obsypaną gąszczem świeżych blizn, w dodatku posiadaczka bujnych włosów o odcieniu wpadającym w ognistą czerwień, zbyt dotkliwie kontrastujących z bladą skórą.

Kriss złapał się na tym, iż zastanawiał się czy w przeszłości była ładna i co się wydarzyło, że wyglądała, aż tak szkaradnie. Natychmiast ulokował myśli w źle dobranej, szarej sukience. Całkowity brak gustu.

- Kriss, po jakiego demona budzisz mnie w środku dnia! - Głos dziewczyny kipiał od gniewu.

Młodzieniec obojętnie wzruszył ramionami.

- Żadna to dla mnie przyjemność przebywać w lochach, w dodatku z tobą. - Prychnął próbując okazać swą wyższość. Dokończył wypowiedz po upływie chwili. - Szef chce cię widzieć, wszystkie znaki na ziemi i niebie wskazują na to, że przydzielił ci zlecenie.

- Niech go szlag trafi! - Opamiętała się dopiero, gdy spostrzegła obrażoną facjatę rozmówcy - Jestem szalenie szczęśliwa, znudziło mi się tkwienie w tym miejscu. Mówił o co chodzi?

- O inkuba. - Odparł zimno, prowadząc wampirzyce do biura Diabła.

- Zazdrosny sukinsyn. - Pomyślała o Krissie.

Nie tolerował dziewczyny odkąd Diabeł przyjął ją do swej szalonej organizacji, a tak właściwie, jaki z niego diabeł? Był zwykłym Kambionem, który przedstawiał się jako Diabeł zapewne w celu leczenia kompleksów, jego zachowanie prawdopodobnie stanowi wielką ujmą dla piekieł. Dowiedziała się, że zajmują się likwidacją nieprzyjaznych ludziom stworzeń oraz, co stanowiło anomalię; zabijaniem ludzi z polecenia potworów, niekiedy podejmowali się innych zadań dla jednej ze stron, oczywiście pod warunkiem sowitej zapłaty.

Zresztą Nietoperz nie przejmowała się szczególnie ich intencjami. Dostała od Diabła kawałek suchego lochu, mordercze szkolenie bojowe, zestaw brzydkich ubrań, a nawet imię. Mógł żądać czegokolwiek, ot gwiazdki z nieba, dla własnego kaprysu. Poleciałaby na złamanie karku, byle tylko przynieść świecidełko w zębach przed oblicze Kambiona. Jej wybawcy.

Kriss pozostawił ją przed drzwiami gabinetu. Nadeszła jedna z chwil, w których cieszyła się, że ma problemy z rozróżnianiem zła od dobra, spotkanie z diabłem zazwyczaj jej nie przytłaczało, w taki sposób jak Krissa.

Widziała przed sobą wyraźnie mosiężną klamkę, lecz bała się po nią sięgnąć. Wreszcie przełamała wątpliwości, oplotła palcami zimny metal, nacisnęła i wkroczyła do gabinetu Kambiona.

[Ciężko mi modyfikować to opowiadanie, gdyż widzę, że nigdy nie miało potencjału. Świat nie został dopracowany. Odnoszę podobne wrażenie, gdy przyglądam się osobowościom bohaterów. Niestety takie zjawisko ma miejsce dość często w historiach tworzonych przez nastolatków.]