Inkub part III

Gładka czasza księżyca koronowała rozgwieżdżone niebo sędziwą, srebrną łysiną. Nietoperz spojrzała w niebo i odetchnęła głęboko rześkim powietrzem. Nieustannie odtrącane myśli, po raz setny przetaczały się przez umysł. Nie trzeba być jasnowidzem, aby poznać ich sens. Chyba każdy człowiek słyszał o istnieniu wampirów, a w egzystencję tych stworzeń od zarania dziejów wpleciony był upiorny motyw przewodni – Żądza Krwi.

- Piękna noc, idealna by zabijać, by pić świeżą krew - śpiewał szalony głos, w głowie Nietoperz.

Pośpiesznie sięgnęła po szklaną fiolkę, skrywaną w skórzanej sakwie przymocowanej do pasa. Alchemik pracujący dla Diabła – Kot, przygotował specjalnie dla niej mieszaninę ziół, która sprawnie zastępowała naturalne pożywienie wampirów. Wypiła mdłą zawartość jednym haustem. Efekt był zadowalający, zaledwie po kilku minutach poczuła mrowienie dziąseł – sygnał charakterystyczny dla kurczących się kłów. Słowa wypowiadane przez Żądzę przeistoczył się w ledwie słyszalny szept.

- Zobacz ilu ludzi, zobacz ile ofiar cię otacz... - Zdanie urwało się niespodziewanie, ku wielkiej uldze Wampirzycy.
Po chwili tajemniczy głos zamilkł na dobre. Zupełnie, jakby odurzyła napojem złą część samej siebie.

W zamyśleniu mijała nieregularne bryły budynków. Od trzech nocy krążyła między gospodarstwami, starając się odnaleźć kreaturę. Nieustannie miała nadzieję na spostrzeżenie bladego snopa światła, padającego z okna na nieregularną powierzchnię drogi, na krzyk, który zaprowadzi ją do potencjalnej ofiary. Niestety, w otoczeniu panowała cisza, przerywana jedynie odgłosami wydawanymi przez bydło. Nadzieja jest wspaniałą matką szkoda, że tylko dla głupców.

Za dnia na różne sposoby starała się wydobywać informacje od wieśniaków, lecz ani brzdęk monet, ani groźby, niebyły w stanie rozwiązać milczących ust. Nietoperz wiedziała, że brawurowe zachowanie, którym popisała się w gospodzie, znacznie utrudni odnalezienie Inkuba.

Obca dziewczyna, z twarzą pooraną bliznami, która bez znaczącego powodu drastyczne okalecza człowieka, co gorsze człowieka stanowiącego część miejscowego krajobrazu. Na co dzień nie poświęcano mu większej uwagi, lecz mieszkańcy wsi znali go od zawsze. Chyba nikt nie chciałby podejmować rozmowy z osobistością nadmiernie impulsywną?

- Cholera! - Kopnęła z dużą mocą kamień, starając się wyładować złość. - Mogłam go zwyczajnie nastraszyć, zamiast dokonywać rękoczynów.

* * *

Purpurowo-brunatna plama wciąż brukała szarawą podłogę karczmy. Stanowiła wrzeszczący dowód świadczący o wykroczeniu. Nietoperz nigdzie nie dostrzegła nieprzytomnego opryszka - najwyraźniej już został przeniesiony w inne, bezpieczniejsze miejsce. Podczas jej nieobecności ktoś poprzesuwał drewniane stoły pod ściany. Wokół miejsca zdarzenia uformował się gęsty wianuszek chłopów, którzy głośno gadali, gestykulując przy tym zawzięcie. Temat tej chaotycznej dyskusji, bardzo szybko okazał się oczywisty.

- Ludzie, ludzie patrzajcie! - Brodaty chłop, celował oskarżycielsko palcem wprost w Nietoperz. - Przysłali potwora, by zakatrupił potwora, a przecież żem mówił: zła złem nie przezwyciężysz.

Po izbie rozniosły się głosy, popierające słowa Brodacza, niemal natychmiast pulchna chłopka przejęła wątek:

- Ledwie przylazła, a już są problemy. Za głupią gadkę bidny chłopak stracił palce. Do żodnej roboty się nie nada.

Po raz kolejny dały się słyszeć liczne słowa aprobaty. Nietoperz poczuła na sobie zatrwożone spojrzenie karczmarza – biedak, najwyraźniej wyobrażał sobie, że dziewczyna sięgnie po miecz i rozpęta krwawą masakrę.

- Odsunąć się! - Barczysty mężczyzna zręcznie przecisnął się przez tłum.- Brać się do roboty, natychmiast! Tu niema nic do oglądania - warknął przez zaciśnięte zęby.

Nowo przybyły wyróżniał się na tle szarej, w dodatku brudnej gromady. Nosił ozdobne szaty, w odcieniach zieleni, a jego delikatne palce zdobił szereg złotych pierścieni.

- Syn pana ziemskiego – szepnął Karczmarz na ucho wampirzycy. - Będzie z niego świetny zarządca – dokończył bardzo głośno, zacierając ręce. Najwyraźniej próbował zyskać przychylność przyszłego władcy.

Wieśniacy powoli i niechętnie, wykonali rozkaz mężczyzny. Opuścili oberżę z opuszczonymi głowami, by rozejść się do swych codziennych zadań.

Nietoperz poczuła na sobie badawczy wzrok bogatego mężczyzny. Pewnym krokiem zbliżył się, sięgnął po dłoń wampirzycy, by musnąć ją wargami. Zszokowana tak dużą dawką uprzejmości, odsunęła się nieco. 

- Wybacz panienko zachowanie motłochu. Zwą mnie Cedmon. Mam nadzieję, że uda się panience złapać Inkuba i uporać się z tą kreaturą, równie sprawnie, jak z miejscową łobuzerią. - W niebieskich oczach dziedzica, nie znalazła ani ironii, ani pogardy. Te słowa dziwnym trafem, jawiły się jako wyzwanie. 

* * *

- Przepraszam, przepraszam Pani Wampirzyco – Ktoś, po raz kolejny delikatnie stukał palcem w biodro Nietoperz.

Za Nietoperz stała mała dziewczynka, o chudej buzi i wielki zielonych oczach. Dziecko wyszczerzyło zęby w niekompletnym uśmiechu. Przemówiło bardzo szybko, nieznacznie przy tym sepleniąc:

- Szuka Pani, Pani Wampirzyco tego złego potwora, co kobiety straszy?

Bez słowa skinęła głową.

- Wiem, gdzie on jest, wiem! Ja zaprowadzę - zapiszczała.

- Dobrze – odparła powoli Nietoperz, przyglądając się małej wieśniaczce.

Wyglądała na pięć albo sześć lat, nie więcej. Nosiła za długą koszulę i pstrokatą spódnicę sięgającą ziemi - ubiór charakterystyczny dla dzieci z tych okolic. Ubłoconą buzie okalała szara szmata, będąca żałosną imitacją husty. W ogóle nie bała się kontaktów z Nietoperz, nawet nie zwróciła uwagi na pokiereszowaną twarz. Nietoperz zdawało się, że ktoś celowo posłużył się tą małą wieśniaczką, aby stworzyć zmyślną zasadzkę. Niedoczekanie! Pójdzie we wskazane miejsce i załatwi tych, którzy śmią kpić z najemnika Diabła.

- Tędy, Pani Wampirzyco! - wykrzyknęła mała, mknąc niczym zająć przez pobliskie pole.

- Tak właściwie, to czemu mi pomagasz Anno? - zapytała małą wieśniaczkę, kiedy szły obok siebie polną drogą.

- Bo Inkub przychodzi do mojej macochy, Pani Wampirzyco, a ja jej nie znoszę - odparła mała, gniewnie mrużąc oczy. - Powinna zawisnąć, wraz ze swoim potworem.

Zostawiła dziewczynkę na drodze, a sama wolnym krokiem pomaszerowała do drzwi wskazanego domu. Poczucie zasadzki rozpłynęło się, gdy do wyczulonych uszu dotarły kontrowersyjne dźwięki.

Nie było czasu na zbędne rozważania. Klnąc pod nosem, solidnym kopniakiem wyłamała drzwi. Sięgnęła do pasa po egzemplarz swojej ulubionej broni – nóż do rzucania.

W sypialnej izbie naga kobieta osłaniała wdzięki pledem, a paskudny stwór, przewidując co się święci, zbierał się do ucieczki – już nawet uchylił okno.

- Miło cię poznać - wycedziła Nietoperz przez zaciśnięte zęby.

Niedoszły uciekinier postanowił wprowadzić w życie nową taktykę - wypiął się prezentując to i owo. Wampirzyca omiotła go pogardliwym spojrzeniem, następnie postanowiła odebrać Inkubowi resztę nadziei:

- Sprawy cielesne nigdy mnie nie interesowały. - Uniesione ostrze zalśniło złowrogo.

Wyraźnie przerażony stwór cofał się, aż jego plecy zderzył się z zimną ścianą.

Ostrze kręciło młynka w powietrzu. Nietoperz zdawało się, że czas zwolnił. Niespodziewanie wydarzyło się coś, czego nie mogła przewidzieć: Macocha Anny pośpiesznie wstała z łóżka i rzuciła się w stronę Inkuba, aby osłonić go własnym ciałem. Nietoperz jęknęła cicho, patrząc jak ostrze z chrzęstem zagłębia się w mostku kobiety. Niewidzialna siła szarpnęła Wampirzycą i czas gwałtownie przyspieszył. Stróżka krwi spłynęła z zadanej rany, a ciało osunęło się bezwładnie na podłogę.

Inkub wykorzystując osłupienie prześladowczyni, wyskoczył przez okno. Niewiele myśląc pognała za monstrum. W biegu pochwyciła długie, skudlone włosy Inkuba. Niestety, w porównaniu do przeciwnika poruszała się jak mucha w smole. Stwór dziwacznie wykręcił szyję i zagłębił ostre, jak brzytwy zęby w nadgarstku Nietoperz.

Zawyła dziko, lecz mimo rozprzestrzeniającego się bólu, nie zwolniła uścisku. Szpony wolnej ręki, zatopiła w paskudnej gębie. Ciepła krew buchnęła spod czubków palców. Wystarczyła chwila nieuwagi, by Inkub wyrwał się i rzucił do ponownej ucieczki.

Pędziła za nim, starając się w biegu sklecić prowizoryczny opatrunek. Stopy Nietoperz nie znalazły oparcia, na nieprzyjaznej, błotnistej powierzchni. Wyrżnęła twarzą wprost w paskudną, brunatną breję. 

* * *

Przed wrzuceniem zwłok do wody, Nietoperz przywiązała do nich dwa ciężkie kamienie, aby mieć całkowitą pewność, że nie wypłyną, że nie zdradzą nieumyślnie popełnionej zbrodni. Po chwili rozległ się plusk i za ciałem zamknęła się zielonkawa tafla jeziora. Bez słowa wpatrywały się w falującą zieleń, jeszcze przecinaną przez nitki purpury. Przynajmniej jasne oczy Nietoperz, rejestrowały wszystko ze szczegółami. Mała towarzyszka, wychylając się niebezpiecznie nad krawędź tratwy spoglądała w mrok.

- Nie miała Pani Wampirzyca innego wyboru - rzekła, chwytając zimną dłoń Nietoperz.

Sytuacja stała się bardzo zagmatwana, dziwne dziecko oglądało niemal całe zdarzenie. To był wypadek, lecz Anna mogła opowiedzieć komukolwiek o zwłokach, śpiących na dnie jeziora. Przez umysł Wampirzycy przebiegła złowroga myśl: Może powinna skręcić kark małej, albo chociaż ją nastraszyć? Zamiast tego życzliwe ścisnęła drobną dłoń Anny.

- Naprawdę nikomu nic nie powiem, ten stwór jest straszny, musi go Pani zabić, Pani Wampirzyco - przemówiła, zupełnie jakby czytała w myślach Nietoperz. - Kobiety zostawiają pieniądze, pod kamieniem przy studni, mam nadzieję, że ta wiadomość nieco pomoże.

Nietoperz skinęła głową w odpowiedzi. Będzie musiała zaczaić się w pobliżu wspomnianego miejsca i obserwować.

- Ta okolica nie jest bezpieczna, odprowadzę cię do domu - powiedziała w przypływie sympatii, gdy wreszcie dobiły do brzegu.

- Nie trzeba, mieszkam niedaleko. Mam nadzieję, że niedługo Inkuba już nie będzie. 

Wampirzyca chciała odpowiedzieć, lecz dziecko już pędziło przed siebie, drobna sylwetka w błyskawicznym tempie została pochłonęła przez gęstą zupę nocy.

Zrezygnowana przywiązała starą tratwę do grubego pnia drzewa. Nie miała czasu na odnalezienie Anny -  Musiała zająć się uprzątnięciem krwi z feralnej chaty.

Bardzo dziwne dziecko - Pomyślała podczas szorowania podłogi. Pot spływał leniwie z czoła, by zatrzymać się w gęstych brwiach. Miała nadzieje, że wieśniacy nie spostrzegą zbyt szybko braku jednej z mieszkanek wsi.

Zachowanie Anny, nawet w wampirzych oczach było zagadkowe. Żeby w tak otwarty sposób, wydawać rodzinę i pożądać śmierci własnej matki?

Nietoperz uśmiechnęła się paskudnie.

- I chwała jej za szaleństwo - mruknęła pod nosem, ścierając wyjątkowo upartą, krwawą smugę.

 ___________________________

Dziś dość długa część, w której akcja stała się bardziej dynamiczna.

Poszukiwania nowego szablonu skończyły się niepowodzeniem, ponieważ nie znalazłam żadnego, który pasowałby lepiej do treści opowiadania, niż ten obecny :)

Ponieważ nie zaglądam tu zbyt często, proszę informujcie mnie pod najnowszym wpisem, o kolejnych rozdziałach na Waszych blogach.